Stijn Bonte - Portfolio

Zondag 14 oktober 2012

De dag dat Antwerpen in de verkeerde handen is gevallen.

Net als elke brave burger ging ik stemmen, omdat het moest, omdat ik Patrick wilde steunen. Uit het stembureau komend, kreeg ik toch al schrik.

En die schrik is blijven hangen. Dat het toch de verkeerde kant ging uitgaan, hoewel er hoop was.

In de late namiddag ging ik een kijkje nemen op de grote markt om daar de situatie waar te nemen. Niemand wist goed hoe het was, vlakbij het stadhuis staan en niet weten wat er binnenin gebeurde. Na raadplegingen online via de iphone werd de schrik alleen maar groter.

En naarmate de avond vorderde, de stemming op de grote markt veranderde, het sms-verkeer negatiever werd ("hij heeft de nederlaag al toegegeven. Dat weet je toch?"), werd ik ook triestiger.

Over and out SP.A , geen Patrick Janssens als burgemeester, maar wel de gevreesde Bart De Wever.

Aan het stadhuis kan ik niet denken zonder aan Bart De Wever te denken, de plaats waar hij die zondagavond zijn troon kwam opeisen. ("Arroganten aap is er bijna!")

Nu, een paar dagen lager.

Verontwaardigd, nog steeds in rouw.

Of zo voelt het toch, nu de stad verloren is gegaan.

Willen de mensen echt zo'n verandering?

Antwerpen, mijn stad, de stad van iedereen.

Antwerpen, mijn stad, stad waar ik van hou, stad die ik graag zie.

Maar waar ik mij nu niet gelukkig in voel.

Als in een slechtlopende relatie enkel afstand en tijd misschien(!) de wonden zullen helen.

Het is niet de stad, maar de mens die mij niet aanstaat, in tegenstelling tot duizenden anderen.

Als het rood uit het straatbeeld is verdwenen, welke kleur krijgt het dan? Enkel nog grijs. Een mistroostige stad, dankzij u Bart.

Antwerpen, mijn stad, uit liefde blijf ik nog, maar hoelang duurt het rouwproces?

Antwerpen, mijn lief, een tijd van verandering is gekomen, voor u en voor mij.